Tuesday, July 22, 2008
နားခြင့္
ကန္ေရျပင္မွာ ပြင့္တဲ့ပန္းကို
လေရာင္က နမ္းလို႕ လန္းသတဲ့
ငါ့အလြမ္းကိုေရာ
သူမ မတမ္းတ ဘူးလား
ႏြမ္းလွ်တြန္႕ ေၾက
လမင္းေနတဲ့ ေကာင္းကင္ကို ေငးေမာ
ေ၀းေသာ ဒုကၡ အသၤေခ် .....
ေႏြဆိုေပမဲ့ မိုးတို႕က မင္းမူ
ေမာ္စကို ဟူေသာ ဤအရပ္ကဲ့သို႕
ေ၀းလို႕ဆိုေပမဲ့ ေမ့မရ
သူမ က စိုးမိုး
တိုးတိုး ညင္သာ တိုက္ခတ္
ေလညင္း သက္သက္ဆိုေပမဲ့
အပူဓါတ္တို႕ ပါေသးတယ္ ....
ဒီေႏြနဲ႕ဒီေလ
ဒီကဗ်ာနဲ႕ ဒီအလြမ္း
ဒီႏႈတ္ခမ္းနဲ႕ ဒီပါးျပင္
ဒီေကာင္းကင္နဲ႕ ဒီလူ
ဒီအပူနဲ႕ ဒီတရား
အားလံုးကို ခဏေမ့ထားၿပီး
အကၽြႏု္ အား နားခြင့္ေပးပါ ထိပ္ထားရယ္ ...
ၿဖိဳးငယ္
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
5 comments:
ထိပ္ထားဆိုတဲ့ တစ္ေယာက္ ...ဒီလူကို နားခြင့္မေပးနဲ႔ဦးဗ် ၊ ေနာက္တစ္ပြဲေလာက္ ဖမ္းခိုင္းပါဦး ဂိုးသမား မရွိိလို႔ မျဖစ္လို႔ပါဗ်ိဳ႔ ..... ေကာင္းတယ္ ျဖိဳးငယ္ေရ ... ဆက္သာခ် ။
ကဗ်ာေလးက ေရးသူကို အေတာ္ေလး သနားစရာေကာင္းေနတယ္ဗ်ာ.. ႏြမ္းလွ်တြန္႔ေၾက တဲ့ စာသားေလးလွတယ္..
အစ္ကုိၾကီး...
လြမ္းခ်င္းေလး..
ထိပ္ထားကိုသြားေျပာေပးမယ္ေလ..
:D
ကဗ်ာေလးေကာင္းတယ္...
ထိပ္ထားဆိုတာ ဘူေလးလဲကြ... ဟို... ေမြးေန႕တုန္းကတစ္ေယာက္လား.. :)
ဗိုလ္တင့္ကေတာ့ နားခြင့္ေပးခ်င္ပံုမရဘူး.... ဟားဟား
ဒီေႏြနဲ႕ဒီေလ
ဒီကဗ်ာနဲ႕ ဒီအလြမ္း
ဒီႏႈတ္ခမ္းနဲ႕ ဒီပါးျပင္
ဒီေကာင္းကင္နဲ႕ ဒီလူ
ဒီအပူနဲ႕ ဒီတရား
အားလံုးကို ခဏေမ့ထားၿပီး
အကၽြႏု္ အား နားခြင့္ေပးပါ ထိပ္ထားရယ္ ...
အၾကိဳက္ဆံုးပဲ....
Post a Comment