တိုးတိုးေလးေသသြားတဲ့ ေမွာ္ပံုျပင္

ေမွာ္ဆရာရဲ႕ ျပဇာတ္တစ္ပုဒ္
ႏွင္းေတြသည္းသည္းလႈပ္ မက်တဲ့ ရာသီမွာ
မ်က္ေစာင္းကညာနဲ႕ အသက္ေျပာင္းသြင္းခံရတယ္
အဲဒီတုန္းက သူမအျပံဳး
ငါ့အတြက္ ပုလဲတစ္လံုးထက္ အဖိုးတန္တယ္ ....
မိုနာလီဇာေရ .....
မင္းခဏေတာ့ ဒုတိယ ေနလိုက္ပါ ....


အဲဒီအခ်ိန္မွာ ငါက သစ္တစ္ပင္ ဆို
လိုေနတဲ့ ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုဒ္
သူမ ရင္ခုန္သံနဲ႕ တိုက္႐ိုက္ အခ်ိဳးက်တယ္
မ႐ိုးမ႐ြ မာနေလးေတြကို ဖယ္ခြာ
မိုးည တစ္ရံတစ္ခါကလည္း
ႏွလံုးသားတစ္ေလွ်ာက္
အုန္းေမာင္းေခါက္ခဲ့ဖူးတယ္
ရင္ခုန္သံေတြ ျမန္လို႕ေပါ့ .....


တစ္ေန႕သ၌
ေမ့လိုက္ဖို႕သူမၾကံတယ္
အမွန္အကန္မဟုတ္တဲ့ ရင္ခုန္သံက
ဒဏ္ရာေတြသာ က်န္ေစတယ္
မင္းထားခ်င္ထား
ငါက အုန္းလက္ႏြားမဟုတ္ေပမဲ့
ကြမ္းမစား ေဆးမစား ေကာင္ရယ္ပါ .....


ေ႐ွာင္ဖယ္ကာ သြားမွေတာ့
ေနာင္ဘယ္ခါမ်ား ျပန္လာမယ္ မေတြးေတာ့ဘူး
ကေလးတစ္ေယာက္လို ေ႐ႊလင္ပန္းနဲ႕ ထမင္းဆီဆမ္း
႐ူး႐ူးကန္းကန္း တမ္းတေနလည္း
လြမ္းရတာပဲ အဖတ္တင္တယ္ ...


အဲဒီေနာက္ပိုင္း ငါ့ရဲ႕ သမိုင္းမွာ
ေဖေဖာ္၀ါရီဟာ အ႐ိုင္း အစိုင္းေပါ့
ဗယ္လင္တိုင္း ကို ငါမုန္းတယ္ ....
မ်က္လံုးမပါတဲ့ ႏွလံုးသားကိုေတာ့
ရံဖန္ရံခါ သနားမိတယ္ ...
က်ိဳးသြားမွေတာ့ ျပန္တပ္ဖို႕ မၾကိဳးစားပါနဲ႕ ေမွာ္ဆရာရယ္ ...
အဲဒီပံုျပင္မွာ ငါ အသည္းကြဲ သမားပဲ လုပ္ပါရေစ ....


မင္း၀ွက္ထားတဲ့ ဖဲတစ္ခ်က္
ငါ့အတြက္ အသံုးမ၀င္ေတာ့ဘူး ေမွာ္ဆရာေရ ...
တိတ္တိတ္ေလး ေသသြားတဲ့ ဒ႑ာရီအတြက္
အဲဒီရာသီ တစ္ခါ ျပန္ေရာက္ရင္
ငါ့ဆီကို သံေခ်ာင္းေခါက္ပါ ....


ေန၀င္သြားတဲ့ အင္ပါယာအတြက္
တေယာေလး တစ္ပုဒ္ထိုး
တိုးတိုးေလး ေျပာပါရေစ ....
( ေကာင္မေလးေရ ....)
မင္းအိပ္မက္က ႏိုးရင္
ငါ့ အသဲကိုသာစား ငါ့ခႏၶာေတာ့ ထားခဲ့ပါ .......



မွတ္ခ်က္ ။ ။ ကြမ္းမစား ေဆးမစား = ပါ၀င္ေနေသာ္လည္း ဘာမွ အရာမေရာက္ေသာသူ ..... လို႕ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ခ်င္ပါတယ္ ... ဆရာတာရာမင္းေ၀ကေတာ့ ၀တၱဳတစ္အုပ္မွာ ထမင္းသိုး ဟင္းသိုး လို႕ ေရးထားပါတယ္ .... ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ငယ္ငယ္က ကစားၾကတဲ့အခါ ( ဥပမာ )... ထုပ္ဆီးတိုးတမ္း ဆိုပါစို႕ ... ကေလးတစ္ေယာက္က ေဆာ့လည္း ေဆာ့ခ်င္တယ္ ... မေဆာ့လည္း မေဆာ့တက္ေသးဘူးဆိုရင္ .. ကြမ္းမစား ေဆးမစား ဆိုၿပီး ေျပာၿပီး ကစားေစပါတယ္ ... သေဘာကေတာ့ အဲဒီလူက ထမင္းရည္ပူစည္း ေလာင္လည္း မ႐ႈံး သလို ... အဲဒီလူ ပန္း၀င္သြားလည္း မႏိုင္ပါဘူး .... အဲ .. ေနရာေဒသ ကို လုိက္ၿပီး အေခၚအေ၀ၚ အမ်ိဳးမ်ိဳး႐ွိမယ္လို႕ ထင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ .....။



ၿဖိဳးငယ္