ေဖေဖာ္၀ါရီရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းက
ငါ့ကိုခပ္ၾကမ္းၾကမ္းနမ္းတယ္
အလြမ္းတစ္ရာ...ပန္းတစ္ရာပြင့္တဲ့အထိေပါ့......
ဗယ္လင္တိုင္းရဲ႕နတ္ဆိုးကေတာ့
ငါ့ကိုခပ္ၾကမ္းၾကမ္းထိုးတယ္
အလြမ္းေတြညိႈးသြားေအာင္တဲ့..
သူ႕တန္ခိုးေတြ သိုးသြားတယ္..
ငါက အလြမ္းမိုးေတြပဲ ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္သြန္းႏိုင္တဲ့ေကာင္ပါ.....
ေယာင္ခ်ာခ်ာတစ္ေယာက္တည္းနဲ႕
ကမၻာတစ္ျခမ္းကခ်စ္သူကိုလြမ္းရတဲ့ဘ၀
ဗယ္လင္တိုင္းရဲ႕အလွဆိုတာ ဘာမွန္းမသိခဲ့ဘူး....
လာနမ္းၾကတဲ့ ေျမာက္ျပန္ေလေအးေအးက
ခ်စ္သူေပးလိုက္တဲ့ လက္ေဆာင္တစ္ခုလား.....
တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ ေယာင္မိတာက
အမွတ္တမဲ့ ေလာင္တဲ့မီးပါ.......
ေဖာင္ဖြဲ႕ၿပီး မေျပာခ်င္ပါဘူး
ေႏွာင္ဖြဲ႕ထားတဲ့ၾကိဳးေတြကို
ဘယ္သူေတြ ဘယ္တန္ခိုးနဲ႕ျဖတ္ႏိုင္မွာလဲ....
အခ်ိန္တိုင္းခ်စ္ေနသူေတြအတြက္
ဗယ္လင္တိုင္းဆိုတာ ပညတ္ တစ္ခုပါ.....
၀င္သက္ ထြက္သက္ အခ်ိဳးညီခဲ့တာ
၂၃ ႏွစ္တည္ခဲ့ပါၿပီ...
ဗယ္လင္တိုင္းရဲ႕ တံတိုင္းကို
တစ္ခါမွ အႏိုင္မပိုင္းဖူးဘူး....
တကယ္ေတာ့
ဗယ္လင္တိုင္းဆိုတာ ငါ့အတြက္
တစ္ခါမွမနမ္းဖူးေသးတဲ့
အပ်ိဳဖ်န္းေလးရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းပါဗ်ာ.....
ၿဖိဳးငယ္
Thursday, February 14, 2008
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
3 comments:
ေကာင္းတယ္ ညီေလးေရ....
ကဗ်ာေလး မိုက္တယ္
ငါတို႕လည္း အဲဒီ့ႏွဳတ္ခမ္းကို အခုထိေသေသခ်ာခ်ာ မနမ္းရေသးပါဘူးကြာ...။
ကဗ်ာေလးေကာင္းတယ္သယ္ရင္းေရ...
ဟုတ္တယ္ေ၀႕...ငါလဲ အဲသလိုပဲ ဟ ဟိဟိ
ဗယ္လင္တိုင္းရဲ႕အလွဆိုတာ ဘာမွန္းမသိခဲ့ဘူးေလ....
Post a Comment